sunnudagur, júlí 19, 2015

Frísemd

Öðru hverju loka ég fésbókar-aðgangi mínum og í ferlinu haka ég iðulega við dálkinn ,,örvæntið ekki, ég kem aftur" þegar forritið spyr mig um ástæðuna. Fyrstu dagarnir geta orðið mjög erfiðir og mér líður oft eins og ég sé í sjálfskipaðri útlegð frá samfélaginu. Hins vegar verður þetta til þess að ég þarf að leita annarra leiða til að hafa samband við fólk og jafnvel taka upp símann og segja ,,hæ". Í þetta skipti ákvað ég að fríið myndi standa yfir í eina viku og þess vegna mæti ég aftur galvösk á svæðið á morgun. Í þetta skipti hefur þó friðsemdin (eða frísemdin) verið minni því fésbókin sendir mér tölvupósta þrisvar á sólarhring þar sem mér er velt upp úr öllu því sem ég er að missa af og reynt að lokka mig með öllum ráðum til að skrá mig aftur inn (sjá mynd sem er kannski of lítil, finnið þá stækkunarglerið í skúffunni). Þetta hefur orðið til þess að efla enn frekar í mér þvermóðskuna, ef væri ekki fyrir þessa pósta væri ég eflaust löngu búin að springa á limminu.

Í hvert skipti sem ég loka og held inn í frísemdina reynist það alltaf áhugaverð reynsla - þá get ég kannað viðbrögð mín, vanahegðun, deyfidoðann, áreitið og minnst mig á að ég ber ábyrgð á áreitismagninu og vananum sem stundum getur orðið eins og kápa úr súrkáli (æ þið vitið hvað ég meina og sjáið þetta algjörlega fyrir ykkur, finnið þið ekki líka lyktina?)

Vonandi get ég næst hakað í einhvern dálk sem frábiður mér allar tilkynningar í tölvupósti.

Annars spretta kartöflugrösin sem aldrei fyrr og ég fagna hverjum regnlausum degi því hann þýðir rölt í garðinn að vökva. Börnin spretta líka ó seisei já.

1 ummæli:

Nafnlaus sagði...
Þessi athugasemd hefur verið fjarlægð af stjórnanda bloggs.