Hinar fjörlegu hugsanir annarra

Um daginn var ég að bugast undan dómhörku annars fólks. Gagnrýnisraddirnar voru háværar og sligandi. Þangað til ég uppgötvaði að raddirnar voru einungis í höfðinu á mér.

Ég hef af mikilli elju náð að uppræta djúpstæða sjálfsfyrirlitningu en ræturnar eru greinilega lengri en ég hélt og lauma sér um moldina í kaldri þögn. Það er alltaf gaman að hreinsa til og reyta arfann úr höfðinu.

Þegar ég þykist vita hvað aðrir hugsa er ég komin inn á svæði sem ég þarf að koma mér út af. Komin inn á eitthver kargaþýft tún með óvæntu mýrlendi og gaddavírsgirðingum. Eitt allsherjar arfabeði. Þá skiptir engu máli þó að ég rispi mig á girðingunni, ég þarf að komast heim til míns hjarta og hanga frekar í túninu heima.

Það er gott að hafa fjörugt ímyndunarafl en öllu má nú ofgera :-)

Hversu mikið er nóg þegar það er komið nóg?

Hversu mikið er nóg af mat, af plássi, af menntun, af vinnusemi, af tjáningu, af hlustun, af öllu? Hversu mikið er nóg að peningum (sem ég gef og þigg), hversu mikil athygli er nóg (sem ég veiti og leita uppi logandi ljósi eins og þetta kjaftasnatt hér ber glöggt vitni)? Hversu mikið súrefni er  nóg? Til hvers er þetta líf? Hvar er leiðbeiningabæklingurinn með þessu lífi? Er ekki til staðall? Gefið mér bækling. Gefið mér staðal! Helst í tölusettum liðum!

Sá sem veit svörin hefur í hendi sér brotabrot af hinni rokgjörnu hamingju :-)

Slitrur frá Eyrarbakka

Ég á hálfan dag og eina nótt eftir í pínulitlu húsi hér á Eyrarbakka. Er búin að skrifa slatta, mest eitthvað bull sem aldrei stóð til. Hef líka slípað til eldri myndir og bætt við tónum. En mikið svakalega er þetta einmanalegt. Sérstaklega eftir að rafhlaðan í símanum kláraðist. Einu tengslin við umheiminn eru netið og fjandans fésbókin. Og auðvitað kjörbúðin á bensínstöðinni. Ég mundi ekki halda það út í margar vikur að sitja ein á afskekktum stað og skrifa. Fólkið á næstu bensínstöð fengi nóg af mér.

Það er búið að vera vindasamt frá því ég kom. Einn daginn var glaðasólskin en hífandi rok. Hina hefur verið meira gjóla eða andvari. En fullt af sól, nóg af sól. Ætli sé við öðru að búast? Lyktin er skemmtileg blanda af sveitalykt og fjörulykt. Lykt af þara er svo himnesk að það mætti tappa henni á flöskur

Þegar ég kem í svona lítil og gömul hús þá byrja ég ósjálfrátt að beygja mig undir dyrakarma en síðan er reglulega eins og ég detti úr takti og fæ bylmingshögg á ennið. Til að sjá andlitið í spegli þarf ég að taka djúpa hnébeygju. Og þegar ég lít út um gluggann og eitthvað kvikt ber við augun þá skerpist athyglin til muna og maður fer að rýna, spá og spekúlera.  Túlka og oftúlka.

Áðan var verið að slá í nálægum garði og sláttuvélin hefur verið af einhverri sérstakri sort því þetta hljómaði eins og suð í risaflugu. Það er ekki óvanalegt að traktorar keyri framhjá á Túngötunni (einni af tveimur aðalgötum þorpsins). Áðan vappaði hani framhjá. Síðan kemur fyrir að maður sér hjónakorn í gönguferð þar sem konan tifar fimm skrefum á undan bóndanum sem stígur þung og ólundarleg skref.

Ég skokkaði lítinn hring um þorpið í gær og hljóp til baka eftir brimvarnargarðinum með þorp á hægri hönd og sjó á vinstri. Mæli með því! Annars fannst mér merkilegt að sjá hvað grunnskólinn er nálægt Litla Hrauni. Hvernig ætli það sé að ganga í skóla sem er nokkur hundruð metrum frá stærsta öryggisfangelsi landsins?

Næsta hús er lítið og sætt eins og þetta en rautt og garðurinn í órækt. Ég get ekki séð að nokkur búi í húsinu. Hvernig ætli það sé að búa í húsi með garði? Hvernig ætli það sé að vera með hól í garðinum (eins og í næsta garði)? Eða álfastein? Hvernig ætli það sé að búa í appelsínugulu húsi? Öll þorp eru með að minnsta kosti eitt appelsínugult hús.

Í fyrradag steig ég út og fór að mæna í kringum mig. Þá allt í einu sá ég ungan mann sitja á hólnum í næsta garði. Mér sýndist hann kjamsa á stráum. Mér brá svo að ég rauk aftur inn. Og læsti. Var ekki viss hvort þetta var draugur eða huldumaður. Í gær var þessi sami ungi maður að vökva stærðarinnar garð með vini sínum. Ég lá á glugganum. Er það eðlilegt að ungir menn vökvi kartöflugarða á sunnudagsmorgni? Er ungum mönnum almennt umhugað um kartöflugrös? Eru þeir kannski að rækta eitthvað annað undir svörtu plastpokunum? Hann var með lopahúfu og sólgleraugu. Er ég kannski bara uppfull af fordómum í leit að tilbreytingu í þessu fátæklega hoki mínu í þessu húsi?

Í morgun þegar ég vaknaði var ekkert heitt vatn. Þannig áskotnaðist mér einhver tilbreyting, frí frá orðunum og ég keyrði (hér keyra allir, að sjálfsögðu) út að bensínstöð sem er líka kjörbúð og spurði út í vatnið. Þar reyndist líka heitavatnslaust  og engar upplýsingar. Þetta er ráðgáta. Vonandi kemur vatnið á seinnipartinn svo ég geti endurtekið leikinn á brimvarnargarðinum. Ég skolaði af bílnum og gömlu tebollurnar í kjörbúðinni náðu ekki að heilla mig.

Á leiðinni til baka sá ég tvo unglingsstráka mála bekk. Annar var lítill, horaður og grettinn á meðan hinn var þybbinn og fýldur og ég hugsaði „Þetta er unglingavinnan“ – en varla það hljóta að vera fleiri unglinga hérna.

Hér er fallegt. Lítil krúttleg hús, stór og stirðbusaleg hús og engu minna krúttleg og allt þar á milli. Hér rétt hjá eru nokkrir skúrar og þar af tveir ryðgaðir. Hvað er þetta með ryðgaða skúra? Af hverju finnast mér þeir svona ótrúlega heillandi? Og garðar í órækt þar sem puntstrá, njólar og hvannir vaða upp um allt. Gefið mér bara ryðgaðan skúr og garð í órækt, þá er ég alsæl! Er þorpið smækkuð mynda af heiminum? Kallar þorpið fram rómantíska óra í hugum borgarbúa? Óra sem eiga lítið skylt við raunveruleikann. Veit ekki, en þeir eru skemmtilegir, þessir órar.

Vísir að kirkjugarðsrómantík

Þegar maður hlustar á tregafullt lag sem er fullt af sögu langar mann að segja sig úr samfélagi manna – stimpla sig út – og sitja með útsýni út að úfnu hafi og lægðum sem lækka flugið og steypa sér niður að ætinu. Horfa á hafið í sjónum og reyna að sjá sjóinn í hafinu.

Ætla að taka „Walzing Mathilda“ með Tom Waits með mér í gröfina – verður á endalausu replay í tónhlöðunni og eyrun munu bráðna yfir heyrnatólin.

Fyrir áhugafólk um kirkjugarðsrómantík þá skrifaði Thomas Gray ljóðið "An Elegy Wrote in A Country Church Yard" á 18. öld. Ég ætla ekki að þykjast hafa lesið það en það er á dagskránni. Þangað til set ég lög á eyrað eins og kuðung og hlusta á úthafið.

Að andsetja

Tók þátt í höfundasmiðju FLH síðustu tvær vikur í gamla hæstaréttarhúsinu við Lindargötu. Þar fékk ég að sjá og finna hvernig texti fær líf í höndum leikara. Hvernig orðið verður hold. Það reyndist dásamlegt að þurfa að skrifa og skapa undir pressu. Það er óþarfi að bíða eftir því að andinn komi yfir mann heldur setur maður hann einfaldlega yfir sig. Andsetur sig.

Hver hefði trúað að gamla hæstaréttarhúsið gæti orðið himnaríki höfunda?

Þessi kom í gær: ,,Ef einhverjir dómar falla hér í dag þá eru þeir hugarburður."