Nauðþurftir á Háskólatorgi

(um stöðu Háskóla Íslands í samfélagi þjóðanna - eða einföld tilraun til að vera sniðug)

Á neðri hæð Háskólatorgs er salernisaðstaða sem vekur athygli þegar inn er komið. Þarna er röð af alls 13 klósettum. Það sem stingur í stúf er að vaskarnir eru 12, sápustandar og ruslafötur eru 5 talsins en handblásarar bara 4. Hvaða hugmyndafræði liggur þarna að baki? Hvaða heimsmynd ákveður að handblásarar megi vera þrefalt færri en klósettin? Hvers eiga hendurnar að gjalda?

Ástæðurnar geta verið ýmsar eins og t.d. að klósett eru mun ódýrari en rafknúnir handblásarar. Hvort svo sé veit ég ekki og satt best að segja nenni ég ekki að rannsaka það í þaula. Sú skýring sem ég tel líklegasta er sú hugmynd að skárra er að bíða í röð eftir handblásara en klósetti. Þá hefur maður val, ef tíminn er naumur, að sleppa því að þurrka hendurnar. Maður getur síður kosið, ef klósettin væru bara fjögur og handblásararnir þrettán, að sleppa því bara að kúka þegar þörfin er knýjandi og fá bara blástur á hendurnar í staðinn. Þetta er kannski forgangsröðun á þörfunum. Ástæða þess að ég stíg inn fæti er jú sú að mér er mál (ekki að ég þurfi að þurrka eða þrífa hendur) og þeirri þörf þarf að sinna sem fyrst. Háskólinn getur státað sig af því að sinna þessari brýnu þörf af stakri prýði, sérstaklega á þessum hluta Háskólasvæðisins. Það er líka eitthvað fríkað við það að koma inn, alveg í spreng, og geta valið á milli þrettán hvítra hásæta og geta gert þarfir sínar í friði og ró, hugsandi til allra hinna tólf sem fengu ekki sinnt hlutverki sínu þetta skiptið en bíða engu að síður átekta. 

Ég er ekki að ýkja þegar ég segi: Háskóli Íslands er á meðal tíu bestu í heimi þegar kemur að því að ganga örna sinna.