Hinar fjörlegu hugsanir annarra

Um daginn var ég að bugast undan dómhörku annars fólks. Gagnrýnisraddirnar voru háværar og sligandi. Þangað til ég uppgötvaði að raddirnar voru einungis í höfðinu á mér.

Ég hef af mikilli elju náð að uppræta djúpstæða sjálfsfyrirlitningu en ræturnar eru greinilega lengri en ég hélt og lauma sér um moldina í kaldri þögn. Það er alltaf gaman að hreinsa til og reyta arfann úr höfðinu.

Þegar ég þykist vita hvað aðrir hugsa er ég komin inn á svæði sem ég þarf að koma mér út af. Komin inn á eitthver kargaþýft tún með óvæntu mýrlendi og gaddavírsgirðingum. Eitt allsherjar arfabeði. Þá skiptir engu máli þó að ég rispi mig á girðingunni, ég þarf að komast heim til míns hjarta og hanga frekar í túninu heima.

Það er gott að hafa fjörugt ímyndunarafl en öllu má nú ofgera :-)